Από την κτηνίατρο Βασιλική Α.Νταβλούρου
Αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολα κατανοητό, για τους ιδιοκτήτες σκύλων, κεφάλαιο της νόσου.
Καταρχήν ΜΟΛΥΝΣΗ του σκύλου από το παράσιτο ΔΕΝ σημαίνει απαραίτητα και ΝΟΣΗΣΗ (αρρώστια). Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο μήνυμα που θα ήθελα να περάσω μέσα από αυτό το άρθρο.
ΔΕΝ εκδηλώνει την ασθένεια ΚΑΘΕ ζώο που μολύνεται από το παράσιτο της Λεϊσμάνια. Ο βασικός παράγοντας που καθορίζει το ΑΝ και πότε το ζώο που μολύνθηκε από το παράσιτο θα εκδηλώσει την ασθένεια ή το ΑΝ και πότε ένα ασυμπτωματικό ζώο θα αρχίσει να νοσεί, είναι η ανταπόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος του ζώου στη μόλυνση.
Η αρχική μόλυνση δεν συνοδεύεται από συμπτώματα. Το ζώο βρίσκεται ΘΕΤΙΚΟ σε ένα τυχαίο έλεγχο, προς έκπληξη του ιδιοκτήτη στα μάτια του οποίου το ζώο του είναι απόλυτα υγιές και φυσιολογικό. Εκεί ακριβώς είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζει ο κτηνίατρος. Να εξηγήσει δηλαδή στον ιδιοκτήτη του σκύλου πως μπορεί μεν το ζώο του να μολύνθηκε, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πεθάνει.
Υπάρχουν ζώα 'ανθεκτικά' στην μόλυνση και ζώα 'ευαίσθητα'. Στο ανθεκτικό ζώο, αμέσως μετά την μόλυνση θα κινητοποιηθούν αμυντικοί μηχανισμοί οι οποίοι επιτυχώς είτε θα εξαλείψουν το παράσιτο, είτε θα το περιορίσουν ώστε ο οργανισμός να παραμείνει ασυμπτωματικός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο 'ευαίσθητο' ζώο, οι αμυντικοί μηχανισμοί θα αποτύχουν να περιορίσουν τη μόλυνση και έτσι ο οργανισμός θα νοσήσει. Είναι σαν μια μάχη ανάμεσα σε δύο εχθρούς: το ζώο και το παράσιτο. Ποιός από τους δύο θα νικήσει και θα επικρατήσει. Όσο πιο καλά οχυρωμένος είναι ο οργανισμός του ζώου,(υγιής, ελεύθερος άλλων νοσημάτων, δυνατός) τόσο πιο δυνατό θα είναι και το ανοσοποιητικό του σύστημα. Ένα ζώο που είναι καταπονημένο, είτε γιατί νοσεί από άλλη ασθένεια, είτε γιατί είναι ταλαιπωρημένο από κακή ζωή και διατροφή (αδέσποτο) είτε γιατί είναι ανεμβολίαστο και γεμάτο παράσιτα (εντερικά, ψύλλους, τσιμπούρια), τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει, η μόλυνση από Λεϊσμάνια να εξελιχθεί σύντομα σε θανατηφόρο νόσο.
Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ Ή ΟΧΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ!
ΚΑΠΟΙΑ ΖΩΑ ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΠΛΩΣ 'ΦΟΡΕΙΣ'! (Φορείς βέβαια είναι και τα άρρωστα ζώα!)
'ΑΡΡΩΣΤΟ' ή ζώο με 'ΚΛΙΝΙΚΗ ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗ' ,θεωρείται το ζώο που έχει επιβεβαιωμένη μόλυνση από το παράσιτο ΚΑΙ παρουσιάζει κλινικά σημεία/συμπτώματα και ανωμαλίες στις εργαστηριακές εξετάσεις (αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις αίματος, ανάλυση ούρων).
Αντίθετα, ζώο μολυσμένο αλλά 'ΚΛΙΝΙΚΑ ΥΓΙΕΣ ή ΑΠΛΩΣ ΦΟΡΕΑΣ', είναι το ζώο που έχει επιβεβαιωμένη μόλυνση από το παράσιτο, αλλά ΔΕΝ παρουσιάζει συμπτώματα στην κλινική εξέταση ,ούτε ανωμαλίες στις εργαστηριακές αναλύσεις.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΝΙΠΑΣ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΙΤΟΥ?
ΝΑΙ. Έχει βρεθεί (σπάνια μεν ), ότι το παράσιτο μπορεί να μεταφερθεί από την μήτρα του εγκυμονούντος ζώου στο έμβρυο. Γι'αυτό και θα πρέπει να αποφεύγεται η αναπαραγωγή ζώων που έχουν επιβεβαιωμένη μόλυνση από το παράσιτο.
Επίσης, μετάγγιση αίματος από μολυσμένο δότη μπορεί να ευθύνεται για την μετάδοση του παρασίτου. Γι'αυτό και στις περιπτώσεις εκείνες που κρίνεται απαραίτητη η μετάγγιση αίματος σε ένα ζώο, ο δότης θα πρέπει να εξετάζεται για ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗ.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΕΣ 'ΡΑΤΣΕΣ' ΣΚΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗ?
Ορισμένες ράτσες σκύλων, όπως τα Μπόξερ, τα Κόκερ σπάνιελ, τα Ροτβάιλερ και ο Γερμανικός Ποιμενικός, φαίνεται πως είναι πιο ευαίσθητες στην εξέλιξη της ασθένειας.
Αντίθετα, τα κυνηγόσκυλα της φυλής Ίμπιζα, φαίνεται πως είναι ανθεκτικά στην ασθένεια, διότι ο οργανισμός τους ανταποκρίνεται μέσω της 'κυτταρικής' ανοσίας.
Αυτό δεν είναι μύθος, ούτε κατάθεση προσωπικής εμπειρίας. Έχει αποδειχθεί πως η ευαισθησία ή ανθεκτικότητα του σκύλου στη νόσο έχει ΚΑΙ γενετική βάση (πέρα δηλαδή από την γενική κατάσταση της υγείας του ζώου και της δύναμης του ανοσοποιητικού του συστήματος).
Κάνετε αριστερό κλικ πάνω στο ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΑ