Από την υπεύθυνη κτηνίατρο Βασιλική Α. Νταβλούρου
Το πρώτο τοίχος άμυνας ανάμεσα στον οργανισμό (είτε του σκύλου είτε του ανθρώπου ) και τους εισβολείς ( μικρόβια, παράσιτα) ,είναι η εξωτερική επιφάνεια του σώματος (το δέρμα μας δηλαδή προστατεύει τον οργανισμό μας από το να εισέρχονται μικρόβια).Όταν αυτό το τοίχος 'ριχθεί' (διατρηθεί από το τσίμπημα μιας σκνίπας!),τότε επιτρέπεται η είσοδος του παρασίτου στον οργανισμό.
Μόλις το παράσιτο εγχυθεί στο δέρμα, τότε ο οργανισμός του σκύλου αρχίζει να αμύνεται. Η πρώτη γραμμή άμυνας του οργανισμού είναι η λεγόμενη 'φυσική' ή 'μη ειδική' ανοσία, η οποία συνίσταται σε κύτταρα (ουδετερόφιλα, μακροφάγα κ.α),τα οποία τρέχουν στο σημείο εισβολής προσπαθώντας να εξουδετερώσουν τον 'εχθρό'. Τα κύτταρα αυτά εγκλωβίζουν τους εισβολείς προσπαθώντας να τους καταστρέψουν και ως ένα βαθμό το επιτυγχάνουν.
Δυστυχώς όμως τα παράσιτα της Λεϊσμάνια, συχνά, είναι ικανά να ξεφεύγουν καταφέρνοντας να επιβιώνουν και να πολλαπλασιάζονται μέσα στα κύτταρα του σκύλου. Και όχι μόνον. Καταφέρνουν να χρησιμοποιούν τα κύτταρα του ίδιου του σκύλου ως 'μεταφορικά μέσα' για την διασπορά τους μέσα στον οργανισμό και την προσβολή πολλών διαφορετικών οργάνων.
Πως γίνεται αυτό?
Tα παράσιτα της Λεϊσμάνια χρησιμοποιούν τα ουδετερόφιλα κύτταρα του σκύλου σαν 'κρυψώνες' προκειμένου να επιβιώσουν και να διασπαρθούν μέσα στο σώμα με στόχο την 'κυρίευση' και 'εξόντωση' του ίδιου του σκύλου. Ο τρόπος με τον οποίο το καταφέρνουν αυτό έχει παρομοιασθεί με το 'Δούρειο Ίππο'! (ξέρετε! το ξύλινο άλογο του Οδυσσέα που ξεγέλασε τους Τρώες?).
Στην συνέχεια, και αφού η 'φυσική'- 'μη ειδική' ανοσία αποτύχει να αντιμετωπίσει το παράσιτο, ο οργανισμός κινητοποιεί τη δεύτερη γραμμή άμυνάς του που λέγεται 'επίκτητη' ανοσία. Αυτή διακρίνεται σε ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ που είναι η πιο αποτελεσματική και επιτυγχάνει να εξοντώσει το παράσιτο και σε ΧΥΜΙΚΗ (ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ) η οποία δεν επαρκεί για την εξόντωση του παρασίτου και έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση της νόσου.
Από εδώ και πέρα τα πράγματα περιπλέκονται αρκετά και φοβάμαι πως αν συνεχίσω την ανάλυση με την χρήση πολύπλοκων ιατρικών όρων θα ξεφύγω τελείως από τον αρχικό μου στόχο που είναι να βοηθήσω τον ιδιοκτήτη ενός σκύλου να καταλάβει πως μολύνεται ο σκύλος του από το παράσιτο της Λεϊσμάνια και πως θα τον προστατεύσει ή θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει την αρρώστια! ( θα προσέξατε επίσης ότι αποφεύγω να χρησιμοποιώ την λέξη 'θεραπεύσει')
Έτσι λοιπόν θα αρκεστώ σε συνοπτικά συμπεράσματα.
1. Τα παράσιτα της Λεϊσμάνια καταφέρνουν να 'ξεγελούν' τον οργανισμό του σκύλου χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα κύτταρα σαν μέσα μεταφοράς και πολλαπλασιασμού τους.
2. Στα άτυχα ζώα ,το παράσιτο καταφέρνει να πολλαπλασιαστεί μέσα στα κύτταρα και σπάζοντάς τα να ελευθερωθεί και να προσβάλλει πολλά και διαφορετικά όργανα. Η επίκτητη ανοσία αναλαμβάνει το δύσκολο έργο της εξόντωσης του παρασίτου. Η επικράτηση της κυτταρικής ανοσίας έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό ή την καταστροφή του παρασίτου , ενώ η επικράτηση της χυμικής (αντισώματα) δεν είναι αρκετή για την αντιμετώπιση της νόσου.
3.Το ποια από τις δύο μορφές ανοσίας θα ενεργοποιηθεί μέσα στον οργανισμό εξαρτάται από παράγοντες όπως: η ιδιοσυγκρασία του σκύλου, η γενικότερη κατάσταση της υγείας του (υγιές και δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα) και κάποιοι γενετικοί παράγοντες.
4. Στα ζώα που τελικά θα νοσήσουν, κατά την εξέλιξη της ασθένειας, το ανοσοποιητικό σύστημα αργά και σταδιακά αποδυναμώνεται (έχει παρομοιασθεί με την ασθένεια του AIDS στους ανθρώπους). Στον οργανισμό του ζώου αναπτύσσονται κάποιες αντιδράσεις υπερευαισθησίας που δυστυχώς ευνοούν το παράσιτο και όχι το ίδιο το ζώο. Μοιάζει σαν ο οργανισμός να στρέφεται εναντίον του ίδιου του εαυτού του! Γι'αυτό και η πορεία της υγείας του ζώου επιδεινώνεται με τελικό αποτέλεσμα δυστυχώς το θάνατο.
5.Ανάλογη με την ανοσολογική ανταπόκριση του ζώου στην νόσο θα είναι και η εκδήλωση των συμπτωμάτων. Δηλαδή: άλλα ζώα εκδηλώνουν μόνον δερματικά προβλήματα, άλλα εμφανίζουν σοβαρές διαταραχές λειτουργίας ζωτικών οργάνων (νεφροί!) και άλλα εμφανίζουν έναν συνδυασμό και των δύο. Γι'αυτό και δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση που πολύ συχνά υποβάλλει ο ιδιοκτήτης ενός σκύλου στον κτηνίατρο.
Αν ο σκύλος μου είχε Καλά-αζάρ, δεν θα είχε πληγές στο σώμα του και μεγάλα νύχια? ή Αν ο σκύλος μου είχε Καλα-αζάρ δεν θα είχαν πειραχθεί οι νεφροί του?
ΟΧΙ! Δεν υπάρχει ένα σύμπτωμα/κλινικό σημείο της νόσου που να θεωρείται ειδικό! Δηλαδή να εκδηλώνεται μόνον σε ένα ζώο που έχει Λεϊσμανίωση. Ένα ζώο μολυσμένο από το παράσιτο της Λεϊσμάνια, μπορεί να έχει από κανένα έως πολλά κλινικά εμφανή συμπτώματα!
Διαβάστε περισσότερα
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΟ? (αριστερό κλικ)