Από την κτηνίατρο Βασιλική Α. Νταβλούρου
Μερικά από τα συχνότερα ερωτήματα που υποβάλλουν στον κτηνίατρο οι ιδιοκτήτες που έκαναν ή κάνουν θεραπευτική αγωγή στο ζώο τους κατά της Λεϊσμανίωσης είναι τα εξής:
1. Πότε θα αρχίσει να γίνεται καλά ο σκύλος μου?
2. Πως θα καταλάβω ότι έγινε καλά ο σκύλος μου?
3. Πότε πρέπει να ξανακάνω το Τεστ?
4. Αφού έκανα τη θεραπεία και ο κτηνίατρος είπε πως ο σκύλος μου είναι καλά, τότε γιατί το Τεστ ξαναβγαίνει θετικό?
5. Αφού έκανα τη θεραπεία και το ζώο μου πήγε καλά γιατί ο τίτλος αντισωμάτων δεν πέφτει?
6. Αφού έκανα τη θεραπεία και το ζώο μου έγινε καλά και το Παστέρ έδειξε πως τα αντισώματα έπεσαν, τότε γιατί ο σκύλος μου ξαναρρώστησε?
7. Γιατί ο σκύλος μου δεν έγινε καλά ενώ ο σκύλος ενός γνωστού μου έγινε?
8. Κάθε πότε πρέπει να κάνω επανέλεγχο στο σκύλο μου?
9. Ο σκύλος ενός γνωστού μου έζησε για 7 χρόνια μετά τη θεραπεία. Ο δικός μου στα δύο χρόνια πέθανε. Γιατί?
Mε όλες αυτές τις ερωτήσεις ο ιδιοκτήτης ενός ζώου δηλώνει την αδυναμία του να καταλάβει (συνήθως επειδή δεν ενημερώθηκε σωστά), το πως δρουν τα φάρμακα κατά της Λεϊσμανίωσης.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Η θεραπεία έχει σκοπό την καταστροφή του παρασίτου μέσα στον οργανισμό του σκύλου. Κατά συνέπεια, την μείωση και εξαφάνιση των συμπτωμάτων και την επαναφορά του ζώου στη φυσιολογική του κατάσταση.
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΙΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ! Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΣΚΝΙΠΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΞΑΝΑΤΣΙΜΠΗΣΕΙ ΕΝΑ ΣΚΥΛΟ!
Ο μόνος που μπορεί να έχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ άποψη σχετικά με την πρόοδο ενός ζώου που υποβάλλεται σε θεραπεία, είναι ο κτηνίατρος που το παρακολουθεί. Αυτός δηλαδή που βλέπει το ζώο από την αρχή της θεραπείας μέχρι το τέλος της. Σίγουρα και ο ιδιοκτήτης μπορεί να έχει άποψη σχετικά με το αποτέλεσμα της θεραπείας στο ζώο του. Υπάρχουν όμως κλινικά σημεία και συμπτώματα που μόνον ο κτηνίατρός σας είναι σε θέση να εκτιμήσει, είτε με απλή κλινική εξέταση του ζώου σας είτε με εργαστηριακές εξετάσεις αίματος.
Το σίγουρο λοιπόν είναι πως η βελτίωση της ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ εικόνας ενός ζώου μετά τη θεραπεία είναι πολύ καλή ένδειξη. Το ζώο ξαναέβγαλε τρίχωμα, η πιτυρίδα εξαφανίστηκε, οι πληγές έκλεισαν, έβαλε βάρος, η αντοχή του στην άσκηση επανήλθε.
Όμως τι γίνεται με τους νεφρούς του ζώου εκείνου που είχαν αρχικά προσβληθεί? Είναι καλύτερα ή όχι? Αυτό είναι κάτι που μόνον οι εξετάσεις αίματος θα δείξουν. Αυτές οι εξετάσεις πρέπει να γίνονται ΠΡΙΝ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ και ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ της θεραπείας.
Κάτι που συχνά παρεξηγούν οι ιδιοκτήτες ζώων που κάνουν θεραπεία για Λεϊσμανίωση είναι πως τα φάρμακα που χορηγούμε θεραπεύουν και τη νεφρική ανεπάρκεια. ΟΧΙ!
Η νεφρική ανεπάρκεια είναι σίγουρα ένα από τα συμπτώματα της νόσου. Το πως ακριβώς προκαλείται είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο για να εξηγηθεί σε ένα απλό άρθρο. Σημασία έχει να καταλάβουμε πως η νεφρική ανεπάρκεια έχει διάφορα στάδια . Στο τελικό της στάδιο επέρχεται ο θάνατος του ζώου. Το σε πιο στάδιο βρίσκεται το ζώο σας θα κριθεί από τις εξετάσεις αίματος καθώς και την κλινική εξέταση του κτηνιάτρου. Στα ζώα εκείνα που πάσχουν από νεφρική ανεπάρκεια τη στιγμή διάγνωσης της νόσου θα πρέπει να γίνεται ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ αγωγή για τους νεφρούς πριν την έναρξη της αγωγής για τη Λεϊσμανίωση (πολλές φορές και κατά τη διάρκεια ή και μετά τη λήξη της αγωγής).Το φάρμακο κατά της Λεϊσμανίωσης θα σκοτώσει τα παράσιτα και σαν αποτέλεσμα η νεφρική λειτουργία του ζώου θα βελτιωθεί, με την προϋπόθεση πως οι νεφροί δεν είχαν καταστραφεί πριν την έναρξη της αγωγής.
Αν οι νεφροί του ζώου είχαν υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη πριν από την έναρξη της αγωγής, τότε το πιο πιθανό είναι το ζώο να μην επανέλθει στην φυσιολογική του κατάσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το φάρμακο δεν έδρασε!
Όταν σε ένα ζώο γίνεται διάγνωση Λεϊσμανίωσης, το λογικό είναι να θεωρήσουμε πως η κακή λειτουργία των νεφρών του ζώου οφείλεται στην ασθένεια αυτή. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου η Λεϊσμανίωση εμφανίζεται ταυτόχρονα με άλλες παθήσεις. Κανείς δηλαδή δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα οι νεφροί ενός ζώου να μην λειτουργούν καλά εξαιτίας κάποιας άλλης πάθησης ή απλώς γεραμάτων! Η νεφρική ανεπάρκεια είναι μια κατάσταση που εκδηλώνεται συχνά σε ζώα μεγάλης ηλικίας!
Το τεστ ταχείας διάγνωσης θα εξακολουθεί να βγαίνει ΘΕΤΙΚΟ για αρκετό έως πολύ καιρό μετά το τέλος της αγωγής διότι :
1. χρειάζεται αρκετός καιρός έως ότου να πέσουν τα αντισώματα.
2. αν υπάρχει έστω και μικρός αριθμός παρασίτων μέσα στο ζώο, αυτό θα προκαλεί την παραγωγή αντισωμάτων.
Άρα το να επαναλαμβάνουμε το τεστ ταχείας διάγνωσης στο κτηνιατρείο σύντομα μετά τη λήξη μιας θεραπείας ζώου που ΞΕΡΟΥΜΕ πως είναι θετικό, είναι τελείως περιττό και βάζει τον ιδιοκτήτη σε αδικαιολόγητα έξοδα. Αυτό που πρέπει να γίνεται είναι η εξέταση στο εξειδικευμένο εργαστήριο ( π.χ. Παστέρ)
Ένας σκύλος που τα πήγε καλά με τη θεραπεία και ανάρρωσε, μπορεί να ξαναρρωστήσει διότι:
1. τον ξανατσπίμπησε σκνίπα.
2. η θεραπεία δεν έγινε σωστά.
3. εξακολουθεί να έχει έστω και λίγα παράσιτα μέσα του και έγινε αναζωπύρωση της νόσου.
4. πάσχει και από κάτι άλλο που δεν αφήνει το ανοσοποιητικό του σύστημα να ανακάμψει.
Ο επανέλεγχος είτε του ζώου που ήταν άρρωστο και έγινε καλά, είτε του ζώου που είναι καλά αλλά ζει στη ΜΕΣΟΓΕΙΟ πρέπει να γίνεται κάθε 6 μήνες.
Ο σκύλος του φίλου σας έγινε καλά ενώ ο δικός σας πέθανε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που από δύο ανθρώπους που είχαν AIDS, ο ένας πέθανε και ο άλλος ζει ακόμα. Δηλαδή, ΑΛΛΟ ΤΟ ΖΩΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.
Ο τίτλος των αντισωμάτων (το νούμερο που μας δίνει το εξειδικευμένο εργαστήριο) δεν δείχνει απαραίτητα το πόσο σοβαρά νοσεί ένα ζώο. Υπάρχουν ζώα στα οποία ο τίτλος ήταν πολύ υψηλός και όμως δεν είχαν σοβαρά συμπτώματα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την παρακολούθηση της πτώσης των αντισωμάτων μετά τη θεραπεία.
Η πτώση των αντισωμάτων μετά την αγωγή είναι βραδεία (συνήθως 6-12 μήνες μετά τη λήξη της αγωγής). Είναι καλός δείκτης αλλά ΟΧΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ για την επιτυχία της αγωγής. Το ότι πέφτουν τα αντισώματα δηλαδή στον επαναληπτικό έλεγχο είναι πολύ ενθαρρυντικό στοιχείο αλλά όχι καθοριστικό για το αν πέτυχε η θεραπεία ή όχι. Επίσης, το πότε θα πέσουν τα αντισώματα εξαρτάται και από πολλούς άλλους παράγοντες εκτός της θεραπείας. Σε πολλά ζώα στα οποία η θεραπεία έγινε με επιτυχία, ο τίτλος των αντισωμάτων παρέμεινε υψηλός για πολλούς μήνες μετά.
Η αύξηση των αντισωμάτων μετά τη λήξη της αγωγής είναι πάντοτε ανησυχητική και δηλώνει πως θα πρέπει να γίνεται επανεκτίμηση της κατάστασης και επανάληψη της αγωγής είτε με το ίδιο είτε με εναλλακτικό θεραπευτικό σχήμα. Έτσι η ορολογική εξέταση για τον έλεγχο του επιπέδου αντισωμάτων θα πρέπει να γίνεται 1,2,3,6,12,18 και 24 μήνες μετά το τέλος της θεραπείας.
Ο κάθε κτηνίατρος έχει το δικό του πρωτόκολλο ελέγχου και παρακολούθησης του ζώου που υποβάλλεται σε θεραπεία κατά της Λεϊσμανίωσης.
Σε γενικές γραμμές μία πρώτη επίσκεψη θα πρέπει να γίνεται αμέσως μετά τη λήξη της αγωγής ( είτε με milteforan είτε με glucantime). Συνήθως δηλαδή σε 1 μήνα από την έναρξη της θεραπείας. Σε αυτή την επίσκεψη πρέπει να γίνουν αιματολογικές (αιματοκρίτης, αιμοπετάλια κ.α) και βιοχημικές εξετάσεις (νεφροί,συκώτι κ.α). Στην επίσκεψη αυτή θα γίνει συζήτηση και ο κτηνίατρος θα ελέγξει αν η θεραπεία έγινε σωστά και φυσικά ποια είναι η κλινική εικόνα του ζώου.
Η δεύτερη επίσκεψη γίνεται στο δίμηνο από την έναρξη της αγωγής.
Συνήθως στους 3 μήνες, μπορούμε να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της αγωγής ή την ανάγκη επανάληψης ή αλλαγής θεραπευτικού σχήματος.
Κάποια ζώα παρουσιάζουν βελτίωση σε 1 ή 2 μήνες, κάποια άλλα αργότερα (3 ή 4 μήνες). Αυτό εξαρτάται από το ζώο και την αρχική του κατάσταση πριν την έναρξη της θεραπείας. Συνεπώς δεν θα πρέπει να βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα ούτε για την επιτυχία, ούτε για την αποτυχία της θεραπείας. Ειδικά σε ότι αφορά το Milteforan, το φάρμακο αυτό συνεχίζει να δρα για 3-4 εβδομάδες μετά τη διακοπή της θεραπείας.
Όταν οι τιμές των αντισωμάτων μειώνονται και το ζώο είναι κλινικά καλά, τότε γίνεται επανέλεγχος του ζώου κάθε 6 μήνες για τα επόμενα 2 χρόνια.
Το αν υπάρχουν ανθεκτικά στελέχη του παρασίτου στα φάρμακα που σήμερα κυκλοφορούν είναι ένα ερώτημα. Δεν υπάρχει μέχρι τώρα τέτοια ένδειξη. Συνήθως η αποτυχία της θεραπείας ενός ζώου οφείλεται σε λόγους όπως:
1.Εσφαλμένη διάγνωση. Το ζώο δηλαδή δεν πάσχει από Λεϊσμανίωση αλλά από κάποια άλλη ασθένεια.
2. Ταυτόχρονη ύπαρξη και άλλης ασθένειας που επιπλέκει την εικόνα του ζώου.
3. Η θεραπεία δεν έγινε σωστά.
4.Το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ζώο δεν αντέδρασε όπως περιμέναμε στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ φάρμακο. Και αυτό είναι κάτι που δεν νομίζω πως μπορώ να τονίσω αρκετά! Άλλο το ζώο του φίλου σας που πήγε καλά με Glucantime και άλλο το δικό σας που πήγε καλά με Milteforan!
Η εναλλαγή από το ένα φάρμακο στο άλλο μπορεί και σε μερικές περιπτώσεις κρίνεται αναγκαίο να γίνει. Αλλά αυτό θα το αποφασίσει ο κτηνίατρός σας.
Η ΑΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΧΡΗΣΗ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟΥ ΟΠΛΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΖΩΟ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΑ, ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ;
Διαβάστε περισσότερα (αριστερό κλικ)