Από την κτηνίατρο Βασιλική Α. Νταβλούρου.
Πριν ξεκινήσω την αναφορά και ανάλυση των φαρμακευτικών σκευασμάτων που μέχρι σήμερα κυκλοφορούν για την αντιμετώπιση της Λεϊσμανίωσης τους σκύλου, θα επαναλάβω πως: η χορήγηση των φαρμάκων δεν οδηγεί πάντοτε στην πλήρη εξαφάνιση του παρασίτου από τον οργανισμό του σκύλου. Η αναζωπύρωση της νόσου είναι πολύ συχνή ακόμα και σε εκείνα τα ζώα στα οποία έχει επιτευχθεί ίαση των κλινικών συμπτωμάτων!
Και σε ακόμα απλούστερη γλώσσα: το ότι το ζώο μετά το τέλος της αγωγής φαίνεται υγιές στα μάτια του ιδιοκτήτη ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΟ! ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ Η ΣΚΝΙΠΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΤΣΙΜΠΗΣΕΙ!
Τα γνωστότερα στους περισσότερους αναγνώστες φάρμακα κατά της Λεϊσμανίωσης του σκύλου στην Ευρώπη μέχρι στιγμής είναι:
1. GLUCANTIME (επιστημονική ονομασία δραστικής ουσίας : αντιμονιακή Ν-μεθυλο-γλυκαμίνη )
2.MILTEFORAN (επιστημονική ονομασία δραστικής ουσίας : Μιλτεφοσίνη)
3.ZYLAPOUR (επιστημονική ονομασία δραστικής ουσίας : Αλλοπουρινόλη)
Ο συνδυασμός GLUCANTIME ή MILTEFORAN με ZYLAPOUR θεωρείται προς το παρόν η αποτελεσματικότερη θεραπευτική αγωγή .
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΔΡΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΦΑΡΜΑΚΟ
1.GLUCANTIMΕ: δρα απευθείας στο παράσιτο με μηχανισμό ο οποίος δεν είναι πλήρως κατανοητός, αλλά φαίνεται να σχετίζεται με την αναστολή ενζύμων απαραίτητων για την επιβίωση του παρασίτου.
2.MILTEFORAN: δρα τόσο απευθείας στο παράσιτο εξοντώνοντάς το όσο και στα κύτταρα του σκύλου ενισχύοντας την αμυντική του ικανότητα απέναντι στο παράσιτο (τροποποίηση της χυμικής ανοσίας σε κυτταρική).
3.ZYLAPOUR: αναστέλλει τον πολλαπλασιασμό του παρασίτου. Χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με ένα από τα δύο παραπάνω φάρμακα.
Το Glucantime είναι από τα πρώτα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν στην θεραπεία της Λεϊσμανίωσης του σκύλου, ενώ το Milteforan είναι πιο πρόσφατο.
Το Glucantime είναι ένα φάρμακο που χορηγείται σε ενέσιμη μορφή. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μειονέκτημα τόσο διότι η καθημερινή ανάγκη πραγματοποίησης ενέσεων στο ζώο είναι δύσκολη, όσο και λόγω των πιθανών ανεπιθύμητων αντιδράσεων στα σημεία έγχυσης του φαρμάκου.
Αυτόματα, η δυνατότητα χορήγησης του Milteforan από το στόμα λειτουργεί ως πλεονέκτημα.
Μία από τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες του Glucantime στον οργανισμό του σκύλου είναι η νεφροτοξικότητα. Το Milteforan, λόγω της καλής ανοχής του από τους νεφρούς καθίσταται ασφαλές για χορήγηση σε ζώα που έχουν ήδη επιβαρυμένη νεφρική λειτουργία.
Το βασικότερο όμως πλεονέκτημα του Milteforan φαίνεται πως είναι ο διπλός τρόπος δράσης του. Πέρα δηλαδή από το ότι δρα απευθείας στο παράσιτο εξοντώνοντάς το, δρα και ως ανοσοενισχυτικό φάρμακο. Ενισχύει δηλαδή τις αμυντικές ικανότητες του ζώου απέναντι στο παράσιτο ενεργοποιώντας τα μακροφάγα κύτταρα του σκύλου και τροποποιώντας την ανοσολογική ανταπόκριση του ζώου από Χυμική σε Κυτταρική.
Όλα τα παραπάνω είναι πληροφορίες που αναφέρονται στις ερευνητικές εργασίες που έχουν γίνει για τα φάρμακα αυτά και όχι κατάθεση προσωπικής άποψης ή εμπειρίας.
Η ανταπόκριση ενός ζώου σε οποιοδήποτε φαρμακευτικό σχήμα επιλεγεί για την αντιμετώπιση της Λεϊσμανίωσης εξαρτάται και από πολλούς άλλους παράγοντες πέρα από τις ιδιότητες των φαρμάκων. Ο σπουδαιότερος παράγοντας είναι η κατάσταση της υγείας του ζώου ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ έναρξης της θεραπείας.
Είναι λογικό πως ένα ζώο του οποίου η νεφρική λειτουργία δεν έχει ακόμα επηρεασθεί τη στιγμή που αρχίζει η θεραπεία, θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πάει καλά με την αγωγή σε σχέση με ένα ζώο που τη στιγμή έναρξης της αγωγής έχει ήδη κατεστραμμένους νεφρούς!
Ένα ζώο που ταυτόχρονα με την Λεϊσμανίωση πάσχει και από άλλες ασθένειες (Διροφιλαρίωση, καρκίνος κ.α.), έχει λιγότερες πιθανότητες να ανταποκριθεί καλά στην αγωγή.
Ένα ζώο στο οποίο γίνεται αγωγή αλλά ο ιδιοκτήτης εξακολουθεί να το διατηρεί απροστάτευτο (χωρίς προληπτικά μέτρα) σε χώρο όπου μπορεί να δέχεται καθημερινά τσιμπήματα από σκνίπες, δεν θα έχει την προσδοκώμενη ανταπόκριση στην θεραπεία.
Ένας ιδιοκτήτης ο οποίος ΔΕΝ ακολουθεί την συμβουλή του κτηνιάτρου ως προς την σωστή χορήγηση του φαρμάκου και χορηγεί το φάρμακο μόνον όταν το θυμάται ή υπό τις υποδείξεις φίλων και γνωστών, δεν μπορεί να παραπονεθεί για την αποτυχία της θεραπείας.
Ένας ιδιοκτήτης οποίος έκανε θεραπεία στο ζώο του και πήγε καλά όμως ξαναβλέπει τον κτηνίατρο μετά από 2 χρόνια από την λήξη της αγωγής, ΔΕΝ μπορεί να παραπονεθεί για την αναζωπύρωση της νόσου και να επικαλεσθεί αποτυχία της αγωγής. Λογικό δεν είναι?
Με όλα αυτά προσπαθώ απλά να εξηγήσω πόσο ανώφελες και ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός 'επιπόλαιες' είναι όλες αυτές οι συζητήσεις που ακούω και διαβάζω να γίνονται μεταξύ ιδιοκτητών οι οποίοι συγκρίνουν τα αποτελέσματα των θεραπειών με διάφορα φάρμακα στα ζώα τους, καταθέτοντας τις εμπειρίες τους με πολύ πειστικό τρόπο καθοδηγώντας άλλους ιδιοκτήτες προς λάθος κατεύθυνση.
Όπως όλοι εσείς που έχετε ζώα τα οποία υποβλήθηκαν σε θεραπευτική αγωγή κατά της Λεϊσμανίωσης είστε διαφορετικοί άνθρωποι, έτσι και τα ζώα σας και οι περιπτώσεις τους είναι διαφορετικά. Κανένα περιστατικό Λεϊσμανίωσης ( ή οποιασδήποτε άλλης ασθένειας) δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο. ΚΑΘΕ θεραπευτική αγωγή απευθύνεται ΣΕ 1 ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΖΩΟ που έχει τα δικά του συμπτώματα και τις δικές του διαφορετικές εργαστηριακές ανωμαλίες τη στιγμή έναρξης της αγωγής.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ.